Dolar amerykański jest jedną ze światowych walut rezerwowych o długiej i tajemniczej historii. Szczególną uwagę należy zwrócić na czas, kiedy pojawił się dolar i nabycie nowoczesnego designu przez banknoty.
Początki dolara
Samo słowo „dolar” pochodzi ze średniowiecznej Europy. W tym czasie w Czechach, które wcześniej zajmowały ziemie czeskie, drukowano srebrne monety - joachimsthalery, które w skrócie nazywano talarami. Szybko stały się międzynarodowym środkiem płatniczym, a każdy europejski naród nadał im własną, przyjazną językom nazwę. Na przykład w Hiszpanii - "thalero", w Holandii - "dalder", aw Anglii - "dallar". Nieco później słowo „dallar” stało się „dolarem”.
Pod koniec XVIII wieku, gdy Stany Zjednoczone Ameryki aktywnie się rozwijały, rozpoczęło się tworzenie własnego systemu monetarnego. Początkowo były to srebrne pieniądze - dolary, których waga wynosiła 27 g. Począwszy od 1794 r. w Stanach Zjednoczonych rozpoczęto produkcję metalowych dolarów, a już w 1797 r. państwo zaczęło emitować banknoty (papierowe banknoty). Wtedy te pieniądze nie stanowiły jeszcze pełnoprawnej waluty kraju, ponieważ nie było dla nich jednolitych wymagań. Każdy stan swobodnie wystawiał rachunki z własnymi projektami. Dopiero pod koniec XIX wieku władzom udało się przejąć kontrolę nad emisją banknotów.
Jak pojawił się znak dolara
Nie ustalono jeszcze, jak faktycznie pojawił się słynny znak dolara. W historii świata istnieje kilka teorii, z których jedną można nazwać najbliższą rzeczywistości. Zgodnie z nim znak dolara został po raz pierwszy użyty w 1778 r. przez kupca z Nowego Orleanu Olivera Pollocka, który był pochodzenia irlandzkiego. Zaopatrywał amerykańskich patriotów wojskowych podczas wojny secesyjnej.
Dokonując obliczeń, przedsiębiorca wskazywał przed wpływami w księgach rachunkowych ikonę, w której splecione były litery P i S. Tak sporządzone faktury Pollock przekazywał słynnemu wówczas amerykańskiemu politykowi Robertowi Morrisowi. Następnie to Morris został pierwszym urzędnikiem, który użył znaku dolara w dokumentach rządowych.
Litery P i S były skrótem oznaczającym liczbę mnogą hiszpańskiego peso. Monety te zostały wybite na terenie współczesnego Meksyku i po raz pierwszy były aktywnie wykorzystywane w handlu wewnętrznym w powstających Stanach Zjednoczonych Ameryki. W rezultacie ikona ta zaczęła oznaczać walutę oficjalnie akceptowaną w kraju - dolary. W tym samym czasie na symbolu pojawiły się dwa pionowe patyki, jak się uważa, na cześć Słupów Herkulesa (Gibraltar) - wyżyn leżących na szlaku morskim łączącym Stary i Nowy Świat.
Nowoczesna waluta
Nowoczesny projekt banknotów dolarowych otrzymano w 1928 roku. Ciekawostką jest to, że został opracowany przez artystę Siergieja Makronowskiego, który wyemigrował z Rosji. To on postanowił przedstawić na banknotach portrety słynnych amerykańskich mężów stanu. Ponadto banknoty przedstawiały symbole Wielkiej Pieczęci (godło państwowe) - orła otoczonego strzałami i drzewka oliwnego. Jeśli chodzi o słynny symbol "Wszechwidzącego Oka" - piramidy z ludzkim okiem, został on przedstawiony jako przypomnienie wielkości loży Masson, zaangażowanej w tworzenie i rozwój Stanów Zjednoczonych.
Zielony kolor banknotów również nie pojawił się od razu, ale dopiero w 1929 roku. Wcześniej w druku używano atramentów białych, niebieskich i innych, ale później okazało się, że zielony barwnik jest tańszy i bardziej odporny na wpływy zewnętrzne. Również władze uznały, że kolor ten budzi optymizm i zaufanie do pieniędzy, dlatego stał się oficjalny. Warto zauważyć, że od 2004 roku rząd ponownie zdecydował się na wydawanie rachunków w różnych kolorach.
