Środki trwałe (wykorzystywane w produkcji lub na potrzeby zarządzania przez ponad rok) stanowią istotną część majątku firmy. W trakcie eksploatacji zużywają się, a utracone w ten sposób środki należy uzupełnić. Źródłem finansowania odtwarzania środków trwałych są odpisy amortyzacyjne.
Instrukcje
Krok 1
Termin „odpisy amortyzacyjne” jest używany w podatkach i rachunkowości. Każda z nich przewiduje kilka metod obliczania odpisów amortyzacyjnych: rachunkowość podatkowa – podejście liniowe i nieliniowe, rachunkowość? metodę odpisywania wartości według sumy liczby lat okresu użytkowania, metodę zmniejszania salda, metodę odpisywania wartości proporcjonalnie do wielkości produkcji oraz metodę liniową. W przypadku niektórych z tych podejść konieczne jest obliczenie stawki amortyzacji (mierzonej w procentach).
Krok 2
W obliczeniach liniowych amortyzacji 100 należy podzielić przez okres użytkowania obiektu (100 / n), w obliczeniach nieliniowych pierwszą cyfrę we wzorze zastępuje się 200 (200 / n).
Krok 3
Organizacja samodzielnie określa konkretny okres użytkowania obiektu (mierzony w miesiącach) w oparciu o kilka czynników: ograniczenia regulacyjne dotyczące użytkowania, oczekiwany okres użytkowania (w zależności od mocy aplikacji i oczekiwanej produktywności), a także oczekiwaną fizyczną zużycie eksploatacyjne (w zależności od warunków naturalnych i trybu pracy).
Krok 4
Jako główny regulacyjny akt prawny określający okres użytkowania możemy nazwać „Rządowe rozporządzenie w sprawie klasyfikacji środków trwałych”, które ustala okres użytkowania obiektów w zależności od ich przynależności do jednej z dziesięciu grup.
