Kapitałochłonność to wskaźnik będący odwrotnością produktywności kapitału, który pokazuje wartość wartości środków trwałych na jednostkę produkcji wytworzonej przez przedsiębiorstwo. Wskaźnik ten służy do określenia efektywności wykorzystania środków trwałych organizacji.
Instrukcje
Krok 1
Kapitałochłonność obliczana jest jako stosunek średniego rocznego kosztu środków trwałych do wielkości produkcji. Otrzymana wartość pokazuje, ile pieniędzy trzeba zainwestować w aktywa produkcyjne, aby uzyskać wymaganą wielkość produkcji. Wraz ze wzrostem efektywności wykorzystania środków trwałych kapitałochłonność maleje, a produktywność kapitału wzrasta.
Krok 2
Należy zauważyć, że przy obliczaniu tego wskaźnika uwzględnia się tylko koszt środków trwałych, a nie ogólnie środki trwałe. Ponadto amortyzacja nie jest odliczana od ich pierwotnego kosztu. Jest to najważniejsza wada wskaźnika kapitałochłonności, gdyż proces porównywania go dla organizacji w różnym wieku i w różnym majątku trwałym jest dość trudny.
Krok 3
Dla bardziej adekwatnego porównania wskaźnik kapitałochłonności liczony jest jako stosunek średniego rocznego kosztu środków trwałych do ilości wytworzonych, niesprzedanych za dany okres produktów. Rzeczywiście, przy określaniu kapitałochłonności ważne jest, aby poznać efektywność wykorzystania środków, co oznacza, że można pominąć informacje o ilości sprzedanych produktów.
Krok 4
Wskaźnik kapitałochłonności wykorzystywany jest w praktyce obliczeń planistycznych, przy projektowaniu konstrukcji, przy określaniu wielkości kosztów kapitałowych itp. Dodatkowo należy pamiętać, że w dużej mierze na wartość tego wskaźnika bezpośrednio wpływa efektywność produkcji w organizacji. Na przykład przy przejściu do pracy z systemu jednozmianowego na dwuzmianowy lub trzyzmianowy wzrasta efektywność wykorzystania istniejących środków trwałych, co oznacza, że wskaźnik kapitałochłonności maleje. Taka optymalizacja produkcji może dać ogromny efekt ekonomiczny dla całego przedsiębiorstwa.
