Koszty krańcowe są wskaźnikiem analizy krańcowej w działalności produkcyjnej przedsiębiorstwa, pewnych dodatkowych kosztów ponoszonych na produkcję każdej jednostki dodatkowych produktów. Ponadto dla każdego poziomu produkcji istnieje szczególna, wyróżniająca wartość tych kosztów.
Instrukcje
Krok 1
Wzrost kosztów zmiennych, który wiąże się z uwolnieniem każdej dodatkowej jednostki produkcji, czyli stosunek wzrostu kosztów do wywołanego przez nie wzrostu produkcji wyraża wielkość kosztów zmiennych. Można go zatem wyznaczyć za pomocą następującego wzoru: Koszty zmienne = Wzrost kosztów zmiennych / Wzrost produkcji.
Krok 2
Na przykład, jeśli wzrost sprzedaży wyniósł 1000 sztuk towaru, a koszty firmy wzrosły o 8000 rubli, to koszty krańcowe wyniosą: 8000/1000 = 8 rubli - oznacza to, że każda dodatkowa jednostka towaru kosztuje firmę dodatkowe 8 rubli.
Krok 3
Z kolei wraz ze wzrostem produkcji, a także sprzedaży, koszty firmy mogą się zmieniać: ze spowolnieniem, z przyspieszeniem lub równomiernie.
Krok 4
Jeśli koszty organizacji zakupionych materiałów i surowców spadają wraz ze wzrostem wielkości produkcji, wówczas koszty krańcowe maleją wraz ze spowolnieniem.
Krok 5
Koszt krańcowy rośnie wraz ze wzrostem wielkości produkcji w przyspieszonym tempie. Sytuację tę można tłumaczyć działaniem prawa malejących przychodów lub wzrostu kosztów surowców, materiałów lub innych czynników, dla których koszty są klasyfikowane jako zmienne.
Krok 6
W przypadku jednolitej zmiany kosztów krańcowych są one stałe i równe kosztom zmiennym poniesionym na jednostkę towaru.
Krok 7
Matematycznie koszty krańcowe pełnią rolę poszczególnych pochodnych funkcji kosztu dla danego rodzaju działalności.
Krok 8
Niski produkt krańcowy oznacza, że do wytworzenia większej produkcji potrzebna jest dość duża ilość dodatkowych zasobów. To z kolei prowadzi do wysokich kosztów krańcowych. Lub odwrotnie.
Krok 9
Stałe koszty produkcji nie mogą wpływać na poziom kosztów krańcowych za okres sprawozdawczy, określają je jedynie koszty zmienne.
