Wraz ze wzrostem wielkości produkcji spada obciążenie kosztami stałymi na jednostkę produkcji, a to prowadzi do spadku kosztów produkcji. Jednak w praktyce często dochodzi do sytuacji, gdy wzrost produkcji prowadzi do odwrotnego efektu. Wynika to z krańcowego czynnika kosztów.
Instrukcje
Krok 1
Określ wzrost lub spadek wielkości produkcji, tj. ustaw zmianę Q - ∆ Q (delta Q). Zbuduj serię cyfrową (w tabeli), ustawiając różne wskaźniki wielkości produkcji.
Krok 2
Określ koszt całkowity (TCi) dla każdej wartości Q, korzystając ze wzoru: TCi = Qi * VC + PC. Musisz jednak zrozumieć, że przed obliczeniem kosztu krańcowego musisz obliczyć koszty zmienne (VC) i stałe (PC).
Krok 3
Określ zmianę kosztów całkowitych w wyniku wzrostu lub spadku produkcji, tj. określić zmianę w TC - ∆ TC. W tym celu użyj wzoru: ∆ TC = TC2-TC1, gdzie:
TC1 = VC * Q1 + PC;
TC2 = VC * Q2 + PC;
Q1 to wielkość produkcji przed zmianą, Q2 - wielkość produkcji po zmianie,
VC - koszty zmienne na jednostkę produkcji, PC - koszty stałe okresu wymaganego dla danej wielkości produkcji, ТС1 - łączne koszty przed zmianą wielkości produkcji, TS2 - łączne koszty po zmianie produkcji.
Krok 4
Podziel przyrost w kosztach całkowitych (∆ TC) przez przyrost produkcji (∆ Q) – otrzymujesz krańcowy koszt wytworzenia dodatkowej jednostki produkcji.
Krok 5
Sporządź wykres zmian kosztów krańcowych dla różnych wielkości produkcji - da to wizualny obraz wzoru matematycznego, który wyraźnie zademonstruje proces zmiany kosztów produkcji. Zwróć uwagę na kształt krzywej MC na swoim wykresie! Krzywa kosztów krańcowych MC wyraźnie pokazuje, że przy niezmienionych wszystkich innych czynnikach, przy wzroście produkcji koszty krańcowe rosną. Wynika z tego, że niemożliwe jest nieskończone zwiększanie wielkości produkcji bez zmiany czegokolwiek w samej produkcji. Prowadzi to do nieuzasadnionego wzrostu kosztów i spadku oczekiwanego zysku.
