Analizując koszty przedsiębiorstwa na wytworzenie produktów, dzieli się je w zależności od charakteru powiązania z obiektem na koszty bezpośrednie i koszty ogólne. Jeśli te pierwsze są bezpośrednio związane z jednostką towaru i wpływają na ceny, to drugie nie mogą być bezpośrednio przypisane do przedmiotu produkcji.
Koszty ogólne stanowią dodatkowe koszty przedsiębiorstwa w celu zapewnienia procesów produkcji i obrotu produktami. Towarzyszą głównej działalności firmy, ale nie są z nią bezpośrednio związane, dlatego nie mogą być wliczane do kosztów towarów, robót lub usług. Koszty te obejmują: utrzymanie i eksploatację środków trwałych; organizacja i utrzymanie produkcji; szkolenie pracowników; delegacje; składki na ubezpieczenie społeczne; wynagrodzenia personelu administracyjnego; uszkodzenie wartości materialnych; przestoje i inne koszty pozaprodukcyjne. Najpopularniejszym przykładem kosztów ogólnych są rachunki za Internet i telefon. Jeśli przedsiębiorstwo zajmuje się handlem, koszty ogólne będą również reprezentowane przez koszty przechowywania, pakowania, transportu i marketingu towarów. Wiele przedsiębiorstw dąży do minimalizacji kosztów ogólnych, ponieważ nie można ich w pełni spłacić poprzez uwzględnienie w kosztach dobra. Zapewniają jednak normalne funkcjonowanie firmy, dlatego do kwestii optymalizacji należy podchodzić dość ostrożnie. Można je wpisywać pośrednio w kosztach produkcji różnymi metodami. Najpopularniejszymi metodami planowania kosztów ogólnych są: 1) Metoda bezpośredniego konta dla oddzielnych pozycji kosztów 2) Obliczanie wydatków jako procent płac pracowników zatrudnionych w produkcji 3) Metoda mieszana. W takim przypadku część kosztów ogólnych (podatki, odpisy amortyzacyjne, wynagrodzenia personelu administracyjnego itp.) Jest ustalana metodą bezpośrednią, a druga część jest określana metodą procentową. Dzięki temu można określić wysokość kosztów ogólnych na jednostkę produkcji i zaplanować je w odniesieniu do działalności gospodarczej przedsiębiorstwa.
