Dolar od dawna jest najbardziej rozpowszechnioną, znaną i wspominaną walutą na świecie. W prawie każdym kraju można w razie potrzeby płacić chrupiącymi zielonymi banknotami, znak dolara stał się częścią kultury masowej, a jego popularność nie słabnie.
Wszyscy od dawna przywykli do tego, że waluta jednego z krajów zaczęła dominować na rynku światowym, nie tracąc na popularności przez wiele dziesięcioleci. Wiele krajów oficjalnie używa dolarów amerykańskich jako jedynej lub uzupełniającej waluty. Pieniądze z portretami amerykańskich osób publicznych i politycznych można płacić w różnych krajach. W latach dziewięćdziesiątych w Rosji, która niegdyś była bastionem w walce ze Stanami Zjednoczonymi i ich walutą, za mniej lub bardziej duże zakupy łatwiej było zapłacić stabilnymi dolarami niż stale tracącymi na cenie rublami. Wiele firm, od dużych firm po sklepy AGD, podaje ceny w dolarach.
Pod koniec II wojny światowej, w 1944 r., kraje Koalicji Antyhitlerowskiej zgodziły się używać dolara amerykańskiego jako światowej waluty rezerwowej. Umożliwiło to ustabilizowanie kursów innych walut, dzięki ich elastycznemu powiązaniu z dolarem, dzięki czemu kursy walut nie mogły wahać się o więcej niż 1 proc. Sam dolar był powiązany ze standardem złota, ponieważ Stany Zjednoczone w tym czasie posiadały większość światowych rezerw złota. Koszt uncji złota został ustalony na 35 dolarów za uncję. Aby ustabilizować kursy walut, rządy stanów musiały kupować lub sprzedawać dolary.
Na cześć miasta Bretton Woods, gdzie podpisano historyczne porozumienie, ten system międzynarodowych finansów nazwano Bretton Woods. Okazało się to bardzo udanym rozwiązaniem i doprowadziło do szybkiego i stabilnego wzrostu światowej gospodarki. Jednocześnie system z Bretton Woods szybko doprowadził do dolaryzacji gospodarek krajów świata i w konsekwencji do ich częściowej kontroli przez System Rezerwy Federalnej, a w Stanach Zjednoczonych do przyspieszonego marnotrawstwa rezerwy złota.
W latach 1976-1978 system z Bretton Woods został zastąpiony przez jamajski, który zniósł powiązanie dolara ze standardem złota, czyniąc złoto towarem. W tym samym czasie waluty „płynęły swobodnie”, to znaczy, że ich kursy nie były już sztywno powiązane z dolarem. Jednym z celów porzucenia systemu z Bretton Woods było zmniejszenie zależności od polityki Systemu Rezerwy Federalnej USA, ale w praktyce konsekwencje były dokładnie odwrotne. Fed był teraz wolny od standardu złota i mógł praktykować nieograniczoną emisję. Kraje rozwijające się zaczęły płacić za dostęp do rynku amerykańskiego w dolarach, które mimo braku oparcia w złocie pozostały najwygodniejszym środkiem płatniczym.
Gospodarka amerykańska osiągnęła ogromne zyski płacąc międzynarodowe zobowiązania płatnicze w dolarach. Jednak zadłużenie zagraniczne kraju nadal rosło w alarmującym tempie. Pod koniec lat osiemdziesiątych gospodarka amerykańska mogła poważnie ucierpieć, ale upadek Związku Radzieckiego dodał szereg krajów handlujących z USA i używających dolara do państw Europy Wschodniej, Afryki i Azji. Na chwilę obecną, pomimo obecności na rynkach tak dużych graczy jak Unia Europejska, Chiny czy Indie, świat nadal posługuje się dolarem amerykańskim. W Europie euro konkuruje z amerykańską walutą, ale popularność banknotów u prezydentów nie spada.
