Leasing jest szczególnym przypadkiem stosunków najmu i do niego, podobnie jak do najmu, zastosowanie mają ogólne zasady umowy najmu ustanowione przez Kodeks Cywilny Federacji Rosyjskiej. Istnieją jednak różnice między tymi dwoma rodzajami instrumentów finansowych, każdy z nich ma swoją własną podstawę prawną, która reguluje zarówno stosunki leasingu, jak i leasingu.
Czym jest leasing
W rzeczywistości leasing jest leasingiem z prawem do późniejszego zakupu dzierżawionej nieruchomości, reguluje go klauzula 1 art. 28 ustawy federalnej z dnia 29 października 1998 r. Nr 164-FZ „O leasingu finansowym”, ale umorzenie dzierżawionej nieruchomości jest również możliwe w przypadku najmu zwykłego (art. 624 kodeksu cywilnego Federacji Rosyjskiej). Zgodnie z art. 2 №164, leasing dotyczy działalności inwestycyjnej. Dziś w leasingu, leasingu finansowym osoba prawna lub osoba fizyczna może zaaranżować sprzęt, sprzęt specjalny, a nawet nieruchomość.
Należy zauważyć, że podobnie jak w przypadku najmu, warunek przeniesienia własności nieruchomości na leasingobiorcę jest fakultatywny. Głównym obowiązkiem najemcy jest przekazanie wynajmującemu tylko odpisów amortyzacyjnych za pełne przywrócenie nieruchomości, a nie opłaty za korzystanie z niej. Zarówno najem, jak i dzierżawa są opłacalne dla dostawcy nieruchomości.
Różnice między leasingiem a czynszem
Leasing będzie różnił się od leasingu przede wszystkim tym, że leasingobiorca nie ma prawa własności do użytkowanych środków trwałych, a tym samym nie ma obowiązków właściciela w stosunku do przedmiotu leasingu. Natomiast najemca ma te obowiązki i ponosi pełną odpowiedzialność za uszkodzenie lub zniszczenie mienia, a także jest zobowiązany do jego przywrócenia w przypadku awarii. Jednak ostatecznym właścicielem przedmiotu leasingu, w tym finansowym, jest prawie zawsze leasingodawca i leasingodawca.
Umowa leasingu określa warunki spłaty, natomiast leasingobiorca płaci nie stałą kwotę za prawo do użytkowania, ale wysokość odpisów amortyzacyjnych.
Ponadto wynajmowana jest tylko nowa nieruchomość i w tym przypadku nie dwie, jak w przypadku najmu, stają się stronami transakcji, ale trzy osoby: sprzedający nieruchomość, wynajmujący i dzierżawca, połączonych dwoma kontrakty. Umowa kupna-sprzedaży zawierana jest między sprzedającym a leasingodawcą, a umowa leasingu (leasingu finansowego) między leasingodawcą a leasingobiorcą.
Po wygaśnięciu umowy leasingu finansowego tytuł własności przechodzi na leasingobiorcę. Jego ceną zakupu jest cena umowna.
W tym przypadku co do zasady to najemca znajduje sprzedawcę i negocjuje z nim wszystkie warunki zbliżającej się transakcji kupna-sprzedaży: jej cenę, warunki i miejsce dostawy, ale nie wchodzi z nim w stosunek umowny sprzedawca wartości materialnych. Warunki spłaty określone są w umowie najmu. Umowa leasingu zawierana jest na 1-2 lata, umowa leasingu może być zawarta na 5 lub więcej lat.
