W teorii i praktyce ekonomicznej często używa się terminu wykres progu rentowności. Wyraźnie pokazuje dochód z produkcji i sprzedaży, który pokrywa wszystkie koszty. Harmonogram ten można obliczyć, gdy koszty są stałe.
Instrukcje
Krok 1
Pierwszy wykres rentowności został opracowany w 1930 roku przez Waltera Rautenstraucha. Ten rodzaj planowania nazywany jest krytycznym harmonogramem produkcji (harmonogramem progu rentowności). W teorii ekonomii koszty (koszty) produkcji są stałe i zmienne. Aby zbudować wykres progu rentowności, brane są tylko koszty stałe. Na początek wyświetlane są dwie osie współrzędnych. Oś X wyświetla koszty, a oś Y nakłada ilość produkcji. W klasycznej teorii ekonomii wraz ze wzrostem wielkości produkcji w przedsiębiorstwie wzrasta proporcjonalnie wysokość kosztów.
Krok 2
Podczas tworzenia harmonogramu ceny materiałów i produktów ogólnie pozostają niezmienne przez pewien okres. Sprzedaż odbywa się równomiernie zgodnie z planem. Gdy zmienia się wielkość produkcji i sprzedaży, koszty zmienne nie ulegają zmianie. Aby zbudować wykres progu rentowności, musisz narysować na wykresie trzy linie. Koszty stałe (FIC) są wykreślane równolegle do osi wolumenu wyjściowego. Linia kosztów brutto (VI) rośnie wraz z kosztami zmiennymi. Koszt brutto (GV) to suma kosztów stałych i zmiennych. Kolejna linia to przychody ze sprzedaży (BP).
Krok 3
Na przecięciu przychodów ze sprzedaży i kosztów brutto (całkowitych) pojawia się próg rentowności (K). Próg rentowności pokazuje firmie zerowy zysk bez kosztów. Prawidłowe skonstruowanie harmonogramu progu rentowności pozwoli firmie skorelować wszystkie koszty i przychody ze sprzedaży produktów. Korzystając z wykresu progu rentowności, możesz obliczyć dokładną prognozę przedsiębiorstw i jej główne wskaźniki.
