Jedną z kluczowych ról banków publicznych i prywatnych jest umożliwienie klientom otwierania rachunków w celu przechowywania pieniędzy. Długość i inne cechy numeru rachunku bankowego nie są przypadkowe i mają pewną podstawę prawną.
Koncepcja konta bankowego
Oficjalnie rachunek bankowy to umowa prawna między bankiem a osobą fizyczną lub prawną, której głównym przedmiotem są pieniądze. Zgodnie z umową klient otrzymuje prawo do gromadzenia własnych środków finansowych w dotychczasowym banku oraz możliwość odwołania się do nich w dowolnym (lub pewnym) momencie. Środki lokowane są wśród wewnętrznych aktywów organizacji, co z kolei zobowiązuje do zachowania poufności zawartej umowy.
Umowa o otwarcie rachunku bankowego ma kilka cech. Przede wszystkim służy do księgowania i obrotu środkami klienta, który jest ich pełnoprawnym właścicielem. W takim przypadku umowa odzwierciedla zobowiązania banku wobec właściciela „komórki” za ulokowane w niej środki. Obowiązki te zależą od rodzaju konta, a we współczesnej praktyce bankowej istnieje wiele odmian odpowiadającej im usługi.
Rodzaje rachunków bankowych
Osoby fizyczne mają najczęściej możliwość otwierania rachunków dwojakiego rodzaju – bieżącego i depozytowego. Pierwsze przeznaczone są do operacji rozliczeniowych, a drugie do gromadzenia środków. Zapewniony jest bezpłatny dostęp do rachunku bieżącego, natomiast „komórki” depozytowe oznaczają długoterminowe przechowywanie pieniędzy z możliwością ich otrzymania po określonym czasie, łącznie z naliczonymi przez bank odsetkami.
Osoby prawne mogą otworzyć rachunek czekowy, tymczasowy lub bieżący. Funkcją pierwszego z nich jest kredytowanie dochodów i innych wpływów oraz przekazywanie środków na różne cele. Drugi służy zwykle do gromadzenia kapitału zakładowego nowo utworzonej spółki. Jeśli chodzi o obecne, jest to główne konto czekowe dla organizacji non-profit.
Istnieją również konta budżetowe, z prawem do otwierania, które mają przedsiębiorstwa, które otrzymują celowe fundusze od agencji rządowych. Wreszcie, istnieją rachunki korespondencyjne, których właścicielem jest bank i które znajdują się w różnych instytucjach kredytowych, w tym za granicą. Za ich pośrednictwem wykonywane są międzynarodowe przelewy pieniężne na specjalnych warunkach.
Ogólnie przyjętym warunkiem na świecie jest to, że konto bankowe musi mieć dwadzieścia cyfr. Większość z nich nie jest wybierana losowo, ale w określonym celu. Przede wszystkim jest to konieczne dla samych banków, które są w stanie rejestrować dane o każdym kliencie. Ponadto znając procedurę i specyfikę nadawania numeru, trudniej popełnić błąd podczas korzystania z konta do dokonywania płatności i innych transakcji finansowych.
Funkcje nadania numeru konta
Każdy numer konta bankowego składa się z pięciu bloków. Pierwsza zawiera pięć cyfr wskazujących typ właściciela „komórki”. Na przykład liczba 40702 oznacza, że właścicielem jest pozarządowa organizacja komercyjna, a 40802 to indywidualny przedsiębiorca. Odpowiednie zasady reguluje specjalna regulacja wewnętrzna banku dotycząca rachunkowości (302-P).
Poniższa trzycyfrowa kombinacja wskazuje walutę utrzymywaną na koncie. Najczęstsze wartości w rosyjskiej praktyce to 810 (rubel), 840 (dolar) i 978 (euro). Następnie pojawia się cyfra kluczowa (cyfra kontrolna) do identyfikacji konta i sprawdzania go przez systemy elektroniczne. Cztery cyfry bezpośrednio po nim wskazują numer oddziału banku. Wreszcie ostatnie siedem znaków cyfrowych to najczęściej numer seryjny bieżącego rachunku osobistego, jednak instytucje kredytowe mają prawo do samodzielnego wyboru kolejności i przeznaczenia.
