Jest takie hobby i nauka - numizmatyka. Jednym z jej kierunków jest zbieranie monet gromadzonych według roku emisji oraz mennic, które je wybijały. Monety są obecnie drogie z kilku powodów.
Według najgrubszych szacunków tylko w naszym kraju numizmatyką zajmuje się około 50 tysięcy osób. Monety były przez cały czas wydawane w ograniczonych ilościach. Na przykład „Rubel Konstantyna” z 1825 roku, którego na świecie jest tylko 6 sztuk, kosztuje około 550 tysięcy dolarów. Spośród bardziej realnych monet 2 kopiejki z 1925 r. są droższe, monety z 1947 i 1958 r., wszystkie monety z 2003 r. Monety z 2003 roku (1, 2, 5 rubli) podaje się obecnie od 5 do 15 tysięcy rubli, a im niższy nominał, tym wyższa ich wartość, dlatego powodem wysokich kosztów monet jest ich rzadkość. Monety wydane w 2003 roku można znaleźć nie więcej niż 3000 sztuk, a w jednej ręce może być kilka egzemplarzy, co znacznie ogranicza rynek zaopatrzenia. Jeśli założymy, że jeden kolekcjoner skupuje większość monet, to cena tych pozostałych na rynku gwałtownie wzrośnie, jeśli istnieją inne powody wysokiego kosztu pieniądza metalicznego. Na przykład moneta 10 rubli z 1993 r. Wyemitowana przez Mennicę Leningradzką osiąga cenę 30-35 tysięcy rubli. Ale ta sama moneta może kosztować o rząd wielkości taniej. Przy ocenie monety decydującym czynnikiem może być stop, z którego jest wykonana. Oczywiście najwyższą wartość mają złote i srebrne monety, a na cenę rynkową monety wpływa również jej stan fizyczny. Istnieją dwa systemy oceny stanu fizycznego monety. Pierwszy zakłada siedem stopni zużycia monety, drugi - 70-punktową skalę, według której 70 punktów przypisuje się nowo wybitej monecie, a 1 punkt - monecie „zabitej” przez czas lub monecie po nieprofesjonalnym czyszczeniu. Na takiej monecie z reguły trudno rozróżnić szczegóły bicia. Idealna moneta w języku kolekcjonerów nazywa się Proof. Takie monety są wypolerowane na połysk, a wszystkie najdrobniejsze szczegóły wzoru są na nich wyraźnie widoczne.
