Inflacja – deprecjacja pieniądza – stała się częścią codziennego życia, a jej konsekwencje odczuwa każdy obywatel kraju, który nie zatracił umiejętności analitycznych. Ale to zjawisko ekonomiczne, chociaż zmniejsza realną wagę portfeli pieniężnych, nie zawsze jest ujemne, jak ma to miejsce w przypadku pełzającej inflacji.
Odmiany inflacji
Czynnik ekonomiczny, jakim jest inflacja, charakteryzuje się średniorocznym tempem wzrostu cen. Tak więc w przypadku, gdy jest ona mniejsza niż 10%, inflacja jest uważana za umiarkowaną lub pełzającą. Przy takim tempie wzrostu niewielki wzrost cen jest zachętą dla kupujących do zainwestowania w produkt, który jutro będzie trochę droższy. Popyt konsumpcyjny stymuluje rozwój produkcji i zwiększa inwestycje w nią. Hiperinflacja to taka, która zaczyna się od 10 do 50% rocznie. To alarmujący sygnał, że gospodarka kraju jest na skraju załamania. Przy inflacji, zwanej galopem, tempo wzrostu cen przekracza 50%, a jej maksymalne wartości mogą osiągać wartości astronomiczne. Ta sytuacja charakteryzuje całkowite załamanie gospodarki, które zwykle ma miejsce, gdy w kraju dochodzi do kryzysu lub toczą się wojny.
Procesy gospodarcze z pełzającą inflacją
Umiarkowana inflacja to ciągła deprecjacja pieniądza i spadek siły nabywczej, co jest typowe dla większości krajów rozwiniętych. Ponieważ jest to zachęta dla ludności do inwestowania pieniędzy, celem polityki gospodarczej takich państw nie jest ich sprowadzenie do zera, ale utrzymanie w granicach 3-5%.
Jednocześnie procesy inflacyjne mogą być zarówno otwarte, jak i sztucznie tłumione. W pierwszym przypadku rząd nie kontroluje cen, inflacja wynika z naturalnej nadwyżki popytu nad podażą. W drugim, kiedy państwo zobowiązuje się do kontrolowania cen, realna stopa wzrostu inflacji może być znacznie wyższa niż oficjalnie deklarowana i nie zawsze może być już uważana za umiarkowaną.
Jednocześnie otwarta inflacja nie jest sprzeczna z prawami rynku i nie niszczy jego mechanizmów, przyciągając inwestycje w zwiększenie produkcji i zaspokojenie popytu konsumentów. Ludność, kierując się oczekiwaniami inflacyjnymi, samodzielnie określa, jaka część pieniędzy powinna zostać wydana na zakup towarów, a jaka powinna pozostać w postaci depozytów i oszczędności. Zwiększając wydatki, konsumenci mogą wywołać przypływ popytu, który nie jest wspierany przez rzeczywiste zapotrzebowanie na konkretny produkt, co w niektórych przypadkach może stać się stałą zachętą do wzrostu cen i kołysania wahadła inflacji. Aby temu zapobiec, konieczne jest, aby państwo miało wystarczające moce produkcyjne i rezerwy pracy, aby zaspokoić rosnący popyt i powstrzymać wzrost inflacji.
