Cała własność przedsiębiorstwa przyjęta do księgowości jest amortyzowana, to znaczy z czasem ulega zużyciu. W zależności od okresu użytkowania należy do jednej z grup amortyzacji. Okres użytkowania to okres, w którym aktywa przedsiębiorstwa mogą generować dochód.
Instrukcje
Krok 1
Okres, w którym nieruchomość może służyć celom przedsiębiorstwa, ustala się niezależnie, z uwzględnieniem Ordynacji podatkowej, która reguluje przypisanie nieruchomości do określonej grupy amortyzacyjnej, a także z uwzględnieniem klasyfikacji środków trwałych.
Krok 2
Wszystkie nieruchomości podlegające amortyzacji należą do tej lub innej grupy amortyzacji. W sumie jest dziesięć takich grup. Tak więc pierwsza grupa amortyzacji obejmuje aktywa krótkotrwałe, których okres użytkowania waha się od jednego do dwóch lat. Druga grupa amortyzacji obejmuje nieruchomości, których okres użytkowania wynosi 2-3 lata, trzecia - 3-5 lat, czwarta - 5-7 lat, piąta - 7-10 lat, szósta - 10-15 lat, siódmy - 15-20 lat, ósmy - 20-25 lat, dziewiąty - 25-30 lat, dziesiąty - ponad 30 lat.
Krok 3
Okres użytkowania przedsiębiorstwa można ustalić po wprowadzeniu przedmiotu środków trwałych do eksploatacji, a także po przebudowie, modernizacji, ponownym wyposażeniu technicznym, jeśli nastąpi wzrost w tym okresie. Jednak możliwe jest wydłużenie okresu użytkowania tylko w granicach określonych dla tej grupy amortyzacji.
Krok 4
W przypadku wartości niematerialnych okres użytkowania ustala się na podstawie okresu ważności patentu lub licencji na prawo do użytkowania przedmiotu. Jeżeli nie można w ten sposób ustalić okresu użytkowania, wówczas stawki amortyzacyjne ustalane są na okres 10 lat.
Krok 5
Lista środków trwałych wchodzących w skład każdej z grup amortyzacji jest ściśle regulowana przez prawo. Na przykład piąta grupa amortyzacji obejmuje nieruchomości: budynki, z wyjątkiem budynków mieszkalnych, zakłady produkcyjne bez powłok, sieci ciepłownicze, sprzęt fotograficzny itp.
Krok 6
Jeżeli środek trwały nie należy do żadnej z grup amortyzacyjnych, jego okres użytkowania ustalany jest na podstawie specyfikacji lub zaleceń producenta.
