Bezrobocie jest najważniejszym wskaźnikiem makroekonomicznym, który bezpośrednio wpływa na tempo wzrostu gospodarczego. Jednocześnie większość obywateli błędnie rozumie znaczenie tego terminu, czyli całej populacji niepracującej. Zastanówmy się, czym jest bezrobocie z punktu widzenia teorii ekonomii.
Po pierwsze, należy wziąć pod uwagę tak ważny wskaźnik makroekonomiczny, jak zatrudnienie. Termin ten odnosi się do liczby osób powyżej 16 roku życia, które mają pracę. Stąd definicja bezrobocia. Bezrobocie to liczba osób powyżej 16 roku życia, które nie mają pracy, ale aktywnie jej poszukują. Ostatnie zastrzeżenie jest bardzo ważne, bo jeśli ktoś może pracować, ale nie dołoży do tego żadnego wysiłku, to nie będzie bezrobotny. Całość bezrobotnych i zatrudnionych w teorii ekonomii nazywana jest pracą.
Głównym wskaźnikiem bezrobocia w kraju jest stopa bezrobocia. Możesz to obliczyć w następujący sposób. Liczbę bezrobotnych należy podzielić przez wielkość siły roboczej, a następnie pomnożyć przez 100%.
Wyróżnia się następujące rodzaje bezrobocia:
-
Strukturalne to rodzaj bezrobocia bezpośrednio związany z postępem technologicznym w produkcji, który zmienia strukturę popytu na pracę;
- Frictional - rodzaj bezrobocia związany z czasem spędzonym na znalezieniu nowej pracy. Średnio trwa 1-3 miesiące;
- Sezonowe - bezrobocie spowodowane sezonowym popytem na niektóre usługi. Na przykład na kostiumie Świętego Mikołaja;
- Instytucjonalne – ten rodzaj bezrobocia jest bezpośrednio uzależniony od poziomu rozpowszechniania informacji i dostępności nowych miejsc pracy;
- Cykliczne - bezrobocie, którego poziom zmienia się wraz z ożywieniem gospodarczym lub recesją. Główny powód: spadek realnego PKB, a także uwolnienie części siły roboczej.
