Deflacja to proces, w którym spada wskaźnik cen, a siła nabywcza waluty krajowej rośnie. W porównaniu z inflacją deflacja jest mniej korzystna i towarzyszy jej recesja i depresja gospodarcza.
Deflacja powstaje w wyniku wzrostu wartości pieniądza, co wiąże się ze wzrostem kosztu wytworzenia dobra pieniężnego. Przyczyną może być również spadek wartości dóbr, który następuje wraz ze wzrostem wydajności pracy bez zmiany wartości pieniądza. Deflacja może być spowodowana niedoborem pieniądza w obiegu. Ten ostatni czynnik, po zniesieniu standardu złota, stał się głównym instrumentem sztucznego tworzenia deflacji. W tym przypadku Bank Centralny i rząd kraju wycofują podaż pieniądza z obiegu, próbując obniżyć stopę inflacji poprzez podniesienie podatków, podniesienie stopy dyskontowej, zamrożenie i zapobieżenie wzrostowi płac, zmniejszenie wydatków budżetu państwa itp. We współczesnych warunkach deflacja następuje wraz ze wzrostem bezrobocia, spadkiem produkcji i recesją w gospodarce. Prowadzi to do tego, że podmioty gospodarcze zmniejszają wielkość inwestycji, aby po pewnym czasie lokować te środki po korzystniejszych stawkach. Proces ten staje się przyczyną dodatkowego spadku popytu, co zwiększa tempo spadku wielkości produkcji i spadku cen towarów. Inne negatywne konsekwencje deflacji to: spadek płac, spadek kredytów bankowych, spadek rentowności i wartości firmy, cięcia kadrowe itp. Niektóre warunki deflacji mogą prowadzić do pozytywnych momentów i okresów względnej prosperity. W związku z tym, dzięki doskonaleniu technologii produkcji, może nastąpić wzrost wielkości podaży produktów. Na początku deflacji zaleca się powstrzymanie się od kredytowania, nie dokonywanie znaczących zakupów i oszczędzanie wolnych środków. W niektórych przypadkach sensowne jest pozbycie się niepotrzebnych aktywów, zanim stracą one na wartości.
