Grecja okazała się krajem UE, który najbardziej ucierpiał w wyniku światowego kryzysu finansowego – deficyt PKB tego państwa na początku 2012 roku był prawie trzykrotnie wyższy niż normy dopuszczalne dla członków Unii. Nic więc dziwnego, że w prasie zaczęły pojawiać się doniesienia o sprzedaży wysp należących do tego kraju.
W 2008 r. rząd tego wyspiarskiego państwa zwrócił się o pomoc do Ministerstwa Finansów strefy euro, a do połowy 2012 r. gospodarka kraju otrzymała już pięć transz zastrzyków gotówki na łączną kwotę kilkuset miliardów euro. Jednak w zamian za wsparcie finansowe Grecja musiała zreformować swoją politykę gospodarczą, a rząd wprowadził bardzo oszczędnościowe środki, a także częściową prywatyzację własności państwowej. Perspektywy prywatyzacji zostały omówione w rozmowie z premierem kraju Antonisem Samarasem dla francuskiej gazety Le Monde.
Według dziennikarzy szef rządu zapowiedział możliwość sprzedaży części niezamieszkanych wysp osobom prywatnym. Jednak kilka dni po rozpowszechnieniu tych informacji przez różne agencje pojawiło się specjalne wyjaśnienie służby prasowej greckiego rządu. Zawierała ona dosłowne przemówienie premiera, z którego według służby prasowej wynika, że wcale nie chodziło o sprzedaż wysp. Samaras powiedział, że należy podjąć wysiłki w celu przekształcenia tego niewykorzystanego terytorium w stolicę, co zostało źle zrozumiane przez Francuzów. Ale w rzeczywistości chodziło o długoterminową dzierżawę, dzierżawę lub mieszaną własność publiczno-prywatną, w której wyspy pozostają własnością państwa.
Ponadto Samaras powiedział w wywiadzie, że wśród ponad dwóch tysięcy greckich wysp nie ma prywatnych wysp. Prasa jednak regularnie donosi, że wraz z nadejściem kryzysu finansowego, który przerodził się w polityczny i społeczny, prywatni właściciele zaczęli na długi czas sprzedawać lub dzierżawić poszczególne wyspy. W szczególności chodziło o wyspy Patroklos, Skorpios i Oksia, których właściciele chcieli się pozbyć za kwoty od 5 do 100 mln euro.
